C.D. bitwy pod Sharpsburgiem (Antietam)

O świcie 17 września, dywizja Jonesa została ulokowana na zachód od Hagerstown Road, frontem na północ, z brygadami Taliaferro i Starke'a jako wsparcie, a z brygadami Windera i Jonesa w pierwszej linii. Po drugiej stronie drogi, po prawej od oddziałów Jonesa stanęła dywizja Lawtona. Dywizja Lawtona składała się z  jego własnej brygady pod komendą pułkownika Marcellusa Douglassa, oraz brygady Trimble'a rozlokowanej wzdłuż pola kukurydzianego, wspomaganej przez żołnierzy z 1szej Brgady Luizjańskiej Haysa (z 14th Louisiana), któzy leżeli 100 jardów za oddziałem Dougglassa.
Kiedy zrobiło się widno, ruszyły jankeskie dywizje wzdłuż drogi Hagerstown od północy. Konfederaci powitali nadchodzących Jankesów chóralnym "rebel yell". Kiedy generał Hooker spostrzegł błyski bagnetów na polu kukurydzy, wstrzymał natarcie i rozkazał bateriom stojącym na wschodniej flance, otworzyć ogień skrzydłowy na pole kukurydzy. Wg relacji gen. Hookera cała północna część pola została wykoszona przez pociski artyleryjskie niczym nożem, a martwi konfederaccy żołnierze leżeli równo w szeregach, tak jak stali tam przed ostrzałem. Na skutek ognia artylerii unijnej Dywizja Lawtona poniosła bardzo ciężkie straty.

O godz. 6.45 pułkownik Douglass został zabity a jego brygada zaczęła się wycofywać przed nacierającym przeciwnikiem. Na pomoc zostały wezwane oddziały z Luizjany, które szybko pokonały 300 metrowy dystans pod silnym ostrzałem artyleryjskim i zajęły miejsce oddziałów Douglassa na krawędzi pola kukurydzianego. 550 Luizjańczyków starło się z brygadą gen. Hartstuffa i wyparło ich z pola aż do następnych linii gen. Hookera stojących w niewielkim lesie. Luizjańczycy zdobyli jeszcze 250 jardów lasu, jednak w końcu ich atak został powstrzymany ogniem karabinowym i artyleryjskim. Pułkownik Strong na swoim śnieżnobiałym rumaku był łatwym celem i został postrzelony. Konfederaci dzielnie utrzymali swoje pozycje przez kilka minut, jednak nawała ognia zmusiła ich do odwrotu. Hays nakazał Luizjańczykom wycofać się w kierunku kościoła na tyłach linii Jacksona. Jankesi kolejny raz zajęli pole kukurydzy. Kiedy Luizjańczycy bezpiecznie wycofali się w kierunku kościoła, Teksańczycy Hooda zajęli ich miejsce i wyparli federalnych z pola kukurydzy.

Druga brygada z Luizjany atakowała z sukcesem po zachodniej stronie drogi, dotarła do lasu i zaatakowała pozycje jankeskie, jednak również musiała się wycofać z powodu wysokich strat i śmierci swego dowódcy - generała Starka. Przemieściła się w pobliże kościoła, przy którym przegrupowywała się luizjańska brygada Haysa. Część żołnierzy przyłączyła się do brygady Early'ego, kiedy ten rozpoczął natarcie, jednak większość Luizjańczyków była wykrwawiona i wyczerpana, i nie była w stanie wziąć czynnego udziału w walce. Zresztą wkrótce zakończyły się działania na tym odcinku pola walki i bitwa toczyła się w południowych rejonach.

Po tej przerażającej, nierozstrzygniętej bitwie toczonej wzdłuż potoku Antientam, 19 września gen. Lee wycofał się z powrotem do Wirginii, ponieważ jego armia była zdziesiątkowana i nie był w stanie kontynuować inwazji.

W wyniku ogromnych strat, trzeba było zmienić liczbę konfederackich brygad. Pułkownik Francis T. Nicholls został awansowany na generała brygady i objął stanowisko dowódcy 2 Brygady Luizjańskiej. Dodatkowo 14th Louisiana przeszedł do Drugiej Brygady, a 9th Louisiana - do Pierwszej, jednak nie są znane przyczyny tej zamiany.
Oddziały z Luizjany otrzymały kilka miesięcy odpoczynku po krwawej kampanii letniej, jednak ostra zima podczas której musieli obozować, dostarczyły im nowych, ciężkich doświadczeń.

Więcej o tej bitwie można poczytać w dodatku do Rzeczpospolitej pt. "Batalie i wodzowie wszech czasów" nr 43 z 8 listopada 2008 roku.

Ostatnio edytowany przez von Munchhausen (2008-12-30 12:43:58)

Jesienią i zimą 1862/63 uzupełniano wakaty nowymi rekrutami. Równocześnie brakowało podstawowego osprzętu - mundurów, kocy, butów. Niewielu żołnierzy mogło sobie pozwolić na zakup butów za 5 dolarów, pojawiły się skargi, że "niedługo cała armia będzie bosa".
Istotnym problemem były również braki w uzbrojeniu i żywności. Hays raportował, że na początku grudnia w jego brygadzie na 783 żołnierzy jedynie 39 było w pełni wyposażonych, 344 miało jedynie broń, a 400 było w ogóle bez broni.

Niewystarczające było zaopatrzenie w żywność. Wołowina i mąka były w jedynymi w miarę dostępnymi artykułami spożywczymi. W grudniu racje żywnościowe wynosiły 10 funtów pszenicy na 100 ludzi wydawane raz na tydzień i niewielką ilość wołowiny wydawaną przez pozostałe 6 dni tygodnia [podejrzewam, że w brygadzie Nichollsa było podobnie]. Żołnierze skarżyli się, że od miejscowej ludności nie można było kupić niczego, czasami tylko można było dostać kurczaka w cenie 1 dolara za sztukę. Na szczęście w pierwszych miesiącach roku 1863 zaopatrzenie w żywność zaczęło się poprawiać.

Problemem było też zakwaterowanie. Brakowało baraków i namiotów, żeby przetrwać mroźną zimę żołnierze kopali ziemianki i robili w nich zadaszenia z koców i części namiotów. Zdarzały się przypadki śmierci na skutek zamarznięcia.

Obydwie brygady z Luizjany nie wzięły udziału w walkach na przełomie 1862/63 roku. Obydwie były w rezerwie podczas grudniowej bitwy pod Fredericksburgiem, gdzie zanotowały pewne straty od federalnego ostrzału artyleryjskiego.

Kiedy ociepliło się i rzeka Rappahannock nad którą zimowano nie była już skuta lodem, Luizjańczycy często handlowali z Jankesami po drugiej stronie rzeki. Ogłaszano zawieszenia broni, kiedy ręcznie dłubane łodzie załadowane tytoniem i gazetami z Richmond wypływały się po kawę, cukier i herbatę.

Ostatnio edytowany przez von Munchhausen (2009-02-06 22:06:33)

C.D. bitwy pod Chancellorsville

W niedzielny poranek 3 maja, o godz. 6.00 ruszyły dywizje Stuarta i Hilla, za którymi podążały siły Colstona i Rodesa. Hill szybko nawiązał kontakt z przeciwnikiem, który stawił zacięty opór. Dywizja Colstona została szybko wezwana na pomoc, jednak trafiła pod silny ogień Jankesów zgrupowanych wokół Chancellor's Hill. Na lewej flance siły Williamsa (czyli Druga Brygada z Luizjany) toczyła zaciekły bój z 7th z New Jersey. Doszło nawet do przejęcia sztandaru 1 Pułku z Luizjany, kiedy Jankesi uderzyli z flanki i zmusili oddziały konfederackie do wycofania się 200m aż do opuszczonych umocnień federalnych. Na szczęście Jankesom nie udało się kontynuować ataku, co pozwoliło Williamsowi na uporządkowanie oddziałów i przygotowanie ich do spodziewanego kolejnego natarcia.

Wkrótce Jankesi znów zaatakowali. Rozpoczęła się silna wymiana ognia. Jankesi próbowali zajść Luizjańczyków z flanki ale sytuację uratował 2d Louisiana, który zabezpieczył skrzydło brygady załamując front w kierunku natarcia federalnych. Szybka wymiana ognia wyczerpała zapasy amunicji luizjańskiej brygady, jednak z pomocą pośpieszyła brygada gen. A.H. Colquitt'a w raz z którą uderzono na unijną brygadę gen. Tylera. Żołnierze z Pensylwanii stawili zacięty opór, jednak musieli się wycofać.

Po odparciu sił Taylora Luizjańczycy zostali wysłani na tyły po amunicję i lunch. Jednak ta przerwa trwała zaledwie kilka godzin, dywizja została postawiona w stan gotowości i zarządzono natarcie tego popołudnia.
Brygada Williamsa umieszczona na skraju lewego skrzydła miała za zadanie atakować baterię 12 dział umieszczonych na szczycie wzgórza osłanianych dodatkowo piechotą.
Kiedy wydano rozkaz do ataku brygada odważnie ruszyła do przodu jednak została przywitana morderczym ogniem artyleryjskim z dystansu 300 metrów. Szczególnie 10th Louisiana poniósł bardzo duże straty a jego dowódca został rozerwany przez pocisk artyleryjski. Williams uznał, że utrzymanie obecnych pozycji jest samobójstwem i rozkazał wycofanie się do lasu i budowę umocnień.

O zmroku Lee kontrolował już pole bitwy pod Chancellorsville. Oba skrzydła Armii Północnej Virginii, wcześniej rozdzielone,  zostały połączone. Dywizja Colstona obsadziła wraz z dywizjami Hetha i Rodesa polanę Chancellorsville.

4 maja toczyły się walki grupy Earlyego posiłkowanej przez McLawsa i Andersona przeciwko Sedgwickowi na prawym skrzydle Konfederatów. Pomimo utrzymaniu pozycji przez Jankesów, na skutek usterek w komunikacji telegraficznej, 5 maja nad ranem grupa Sedgwicka przeszła na lewy brzeg Rappahannock.
5 maja Lee przegrupowywał swoje siły aby zadać decydujący cios unionistom, w tym samym czasie trwały przygotowania do odwrotu Armii Potomaku. 5 maja wieczorem rozpoczął się odwrót Jankesów, który zakończył się 6 maja rano.


Więcej o bitwie pod Chancellorsville można przeczytać w książce pana Jana Szkudlińskiego "Chancellorsville 1863", z której również korzystałem podczas opracowania tego tekstu.

I jeszcze jedna książka: "Soldiering for Glory" Autorzy: Frank Schaller, Mary W. Schaller.
Książka ta odsłania kulisy formowania Polskiej Brygady: 13go , 14go i 15go pułku, w tle związki rodzin Schallerów, Sosnowskich i Kacpra Tochmana. Opis "z pierwszej ręki" formowania pułków w Camp Pulaski, buntu w Grand Junction, zakończonego rozformowaniem 13. pułku i podzieleniem resztek pomiędzy 14ty i 15ty pułk. Dużo osobistych szczegółów z kontaktów służbowych i prywatnych F. Schallera z Tochmanem i Sulakowskim.  Fotografia Kacpra Tochmana.

Znajdzie się dla niego miejsce na naszej stronie pułkowej ?

Ciekawe materiały.
Czy coś wiadomo o uzbrojeniu 14 LV ? Może gdzieś na forum jest, ale przyznam, ze nie natknąłem się.
Wiem, że jakby domyślnie przyjmuje się, że były to Enfieldy 1853, ale wszyscy wiemy jak różnorodna broń była na wyposażeniu armii ACW. Ktoś coś wie na ten temat?

Gdzieś, kiedyś, w którymś poście Brunio wspominał o tym ciekawym incydencie w drugiej bitwie pod Manassas.
Jako ze niestety zaczynam gubić się w tym 'śmietniku', postanowilem rysunek wkleic tutaj.
Chyba wszyscy znaja te wydarzenie.