Kapralu, czy zabierasz ze sobą swoją patelnię ?  Upitraszę wam znowu "Jefferson Davis' stew".   Zabieram 3 konserwy, chleb, cebulę, trochę oliwy (do podsmażenia cebulki).  Po drodze , w Kłodzku zakupimy jeszcze paprykę i kilka pomidorów.

Ja też zabiorę małą, lekką  patelnię, którą wyszperałem na strychu w naszym starym domu. Będzie można pichcić na dwie fajerki. A do przepłukania gardła zabiorę dwie flaszki burbona (żeby nam było wesoło w każdych okolicznościach).

Shagat napisał:

Takim to dobrze:)

??
Masz mundur, więc w czym problem?

Ja też pamiętam o jakieś flaszce, mam nadzieję, że w nawale różnych spraw, nie zapomnę jej wziąć.
Kiedy ja się tylko spakuję?
A tu trzeba jeszcze ładunki przygotowywać, jasny gwint!

Zapraszamy do Niepołomic pod koniec września. Będzie nas można zobaczyć na żywo, poznać, dotknąć i wypić to i owo Impreza jest otwarta dla publiczności, więc epokowy strój nie jest wymagany

Shagat napisał:

Mundur wszystkiego nie załatwi , ale w Niepołomicach mam nadzieje się pokaże.

No nie, trzeba jeszcze chcieć
A do Niepołomic to masz dwa strzały z napoleona...

Ostatnio edytowany przez smednir (2009-08-13 21:46:17)

Swoje wrażenia opiszę jak ochłonę (coś zjem i wyśpię się) i wyczyszczę karabin.
Właśnie jestem w trakcie kompresji pierwszego rzutu zdjęć, więc proszę o cierpliwość...

von Munchhausen napisał:

W sobotę zostaliśmy obudzeni o jakiejś barbarzyńskiej porze (nie wiem, czy to była godz. 5 czy 6, może Smednir pamięta) (...)

5:20
Kiedy śpię nigdy nie rozstaję się z zegarkiem i karabinem...


(...)
Niestety usługa Web Albums na Picasie jest tymczasowo niedostępna. Może to być wina mojego łącza, bo dziś wyjątkowo muli.
Spróbuje jutro rano, a teraz wracam do czyszczenia karabinu.

(...)
Karabin czysty i pachnący.
W międzyczasie udało mi się zrzucić pierwszą część zdjęć:
http://picasaweb.google.pl/smednir/Thur … ia2009Cz1#

(najlepiej oglądać na pełnym ekranie)

Ostatnio edytowany przez smednir (2009-08-17 00:54:37)

A oto kilka moich skromnych spostrzeżeń…

Piątek
Przyjechaliśmy na miejsce tuż przed zmrokiem. Mimo, że było dość ciemno, bez najmniejszych problemów i z wprawą godną weteranów rozbiliśmy dwie psie budy, które wyścieliliśmy słomą i obozowym sprzętem. Droga była męcząca, i przyznam szczerze, że tego dnia nie miałem większej ochoty na integrowanie się z Konfederatami innych nacji. Przy wjeździe do obozu nie dało się nie zauważyć pięknego jankeskiego napoleona. W wolnej chwili poszedłem się z nim przywitać. Jak się okazało w pobliżu kręciło się całkiem spore stadko jankesów, co wprawiło mnie przed chłodną nocą w dobry nastrój, świadczyło to bowiem o jednym – zapowiadało się niezłe strzelanko…
Noc zapadała szybko, więc styrani podróżą w formie kolacji obaliliśmy na prędko jedną bruniową flachę konfederackiego burbona. Krótki rekonesans po całkiem rozległym obozie i prosty wniosek, żołnierze jednej i drugiej strony dopisali. Jutrzejsze walki zapowiadały się wyjątkowo krwawo…
Przed pójściem spać odwiedził nas kapitan Tobler, informując, że będziemy pod jego dowództwem w kompani A. Z początku nie zrobił na nas wielkiego wrażenia, jechało od niego tanią wódą i paplał o jakieś odprawie o 23 i manewrach o 2 w nocy. Oczywiście nic takiego nie miało miejsca. Jak się później okazało był to chyba jedyny kompetentny dowódca na polu walki.
Noc była dość zimna. Spałem w pełnym mundurze, na poncho i pod dwoma kocami. Mimo tego dało się odczuć nadchodzącą jesień. Nie ma lekko…

Sobota
Zbudzono nas o 5:20. Podobnie jak w Boxbergu zastanawiała mnie kondycja i mocne głowy konfederackich żołnierzy. Do późna w nocy towarzystwo chlało i świetnie się bawiło. Cóż, trzeba było wstać, zrzucić onuce, wciągnąć buciory, sięgnąć po ładownice i karabin, i było się gotowym do wymarszu. Dwuszereg został sformowany za linią drzew. Teren był dość ciężki. Brodząc w mokrej trawie i pokonując w niemałym trudzie kolejne doły wypatrywaliśmy naszego upragnionego celu – jankesów. Zwiadowcami kompanii A byli niezawodni Tygrysy z Luizjany. W kompanii mieliśmy także jednego strzelca wyborowego. Na skrzyżowaniu kilku dróg zajęliśmy pozycje bojowe i czekaliśmy na rozkazy. Po długim oczekiwaniu przybyła kawaleria kierując nas na kolejne wzgórza. Wracali kolejni zwiadowcy z morowymi minami, jankesów ni ma. Zdecydowaliśmy się zatem wrócić do obozu i głodni walki spacyfikować wszystko niebieskie co będzie się ruszało. Kompania została podzielona na pododdziały i rozproszona w terenie. Przeprowadziliśmy błyskawiczną i głośną szarże wpadając między jankeskie namioty. Tylko nieliczni mieli na tyle godności żeby zza nich wyjrzeć. Wzięliśmy kilku jeńców, a namioty zostały splądrowane. Nie okazali się godnymi przeciwnikami. Pozostało mieć tylko nadzieję, że jak się niebieskie miśki wyśpią, to w popołudniowej bitwie lepiej się zaprezentują.

Czas na śniadanie, choć nie pamiętam żebym coś jadł. Tego dnia żywiłem się głównie adrenaliną i żądzą skopania kilku niebieskich tyłków. Dzień zapowiadał się wyjątkowo upalnie, więc głównie uzupełnialiśmy płyny. Była chwila przerwy więc pospacerowaliśmy nieco po obozie odwiedzając lokalnego fotografa, legionowego kowala, jankeskiego kucharza, domokrążcę i kilku świrów przybyłych z dalekiej prerii z zamiarem wsparcia naszych zwiadowców. Na terenie obozowiska była stołówka i trzy sklepiki, w których można było kupić m.in. proch, sukno, gotowe ubrania, browary, guziki i inne drobiazgi.
Potem wysłano nas do lasu, gdzie w cieniu drzew zapoznawaliśmy się z terenem i kolegami z kompanii A.
Mieliśmy wystarczająco wolnego czasu, który wykorzystywaliśmy na szpiegowanie jankesów, sabotażowanie ich dział, dyskusje o nadchodzących wyborach i innych takich. Jednym słowem poznawało się kolejnych konfederackich Austriaków, Czechów i Niemców. Trzeba przyznać, że towarzystwo doborowe. Z przyjemnością oglądało się ćwiczenia artylerii i kawalerii konfederackiej. Również dwie kompanie jankesów robiły wrażenie, zwłaszcza że w szeregach mieli trębacza i dobosza.
Godnym odnotowania był Indianin wymalowany w barwy wojenne, który nie tylko bardzo skutecznie wspierał naszych flankierów, ale także na polu bitwy siał mordercze zamieszanie w niebieskich szeregach. Jego samodzielne ataki na flanki i tyły jankeskiej battle line wzbudzały respekt i szacunek.
W okolicy południa odbył się walny apel wszystkich oddziałów w obozie. Oficerowie i podoficerowie składali zwięzłe raporty o nastrojach bojowych swoich podległych jednostek konfederackiemu pułkownikowi, który niewątpliwie zaplusował tym, że pozwolił nam w warunkach bojowych używać wyciorów i bagnetów (!!). Poza tym nie wykazał się niczym spektakularnym (oprócz gawędziarstwa i robienia rubasznych min), a jego umiejętności na polu walki pozostawały wiele do życzenia.
Przed bitwą zdecydowano (niestety), że zostaniemy przesunięci do kompani B, zdecydowanie słabszej moralnie, ale to chyba gównie z powodu kontrowersyjnych i niekompetentnych lakierników, których oddelegowano na dowódców oddziału. Tak więc w kompanii B przeszliśmy kolejną ciężka musztrę (głównie z powodu upałów). W kompanii było kilku nowych rekrutów, których dość brutalnie (ku uciesze weteranów) potraktowano przed główną potyczką. Albowiem wysmarowano ich twarze papką wody i prochu.
Przed walną bitwą kapral kompanii dał mi pod opiekę jednego niemieckiego rekruta. Młody przeżył, choć dostał od oficera ostra reprymendę, bo mu nerwy puszczały na widok zbliżających się niebieskich, i strzelał nie tam gdzie powinien. Mimo wszystko mogę być dumny z powierzonego mi zadania.

Bitwa. Ta zapowiadał się wyjątkowo smakowicie. Artyleria jankesów i nasza zajęła pozycje na wzniesieniach. Od dłuższego czasu słychach było strzały w lesie, to odważnie dowodzona kompania A stawała czoła dwóm jankeskim oddziałom. W końcu zostali przegonieni z lasu i ostrzeliwując się w skirmishu wycofali na pozycje naszej artylerii. Działa grzmiały przyzwoicie. Były pełnowymiarowe, a ich huk dosłownie zwalał z nóg. Kiedy jankeska linia wyłoniła się z lasu, została zaatakowana przez naszą kawalerię. Przy każdej nadarzającej się okazji przeprowadzała ona szarże rozgryzając jankeskie szeregi. W końcu weszliśmy do walki. Miło było widzieć przed sobą dwa długie szeregi jankeskiej piechoty. Jak już wcześniej wspominałem nasi dowódcy średnio sobie radzili pod jankeskim ogniem. Na szczęście w szeregach mieliśmy wielu weteranów, dzięki czemu rekompensowaliśmy braki kadry oficerskiej. Nasze salwy zbierały krwawe żniwo w jankeskiej linii, ja miałem szczęście stać w drugim szeregu i z pierwszych starć udało mi się wyjść bez szwanku.
Kilkakrotnie pod intensywnym ostrzałem jankesów oddawaliśmy pole tracąc przy tym kilku chłopaków (szczęśliwie służba sanitarna działa odważnie i skutecznie). Po ochłonięciu wracaliśmy z rebel yell i odbijaliśmy wcześniej utracone pozycje.
Bitwa zakończyła się zmasowaną szarżą na jankeskie pozycje, ich przerwaniem, zdobyciem dwóch dział i rozbiciem linii. Własnoręcznie uziemiłem dwóch jankesów, a trębacza wziąłem do niewoli. Niestety chwile później zastrzelił mnie tchórzliwy jankeski żuław. Nikt nie mówił że będzie lekko… Bitwa była skończona.
Na bitwę zebrała się całkiem liczna grupa gawiedzi. Niektórzy poczuli klimat i ubrali się w epokowe stroje. Potem nastąpiła mała defilada przez wioskę i darmowy browar.
Zanim towarzystwo rozlazło się po knajpach nasz kapral otrzymał bardzo ciekawy podarunek – łuskę armatnią, podejrzewam, że w ramach zasług naszego regimentu na polu bitwy, albo w formie podziękowania za przybycie na imprezę.
Dzień był wyjątkowo męczący, głównie z powodu palącego słońca. Dlatego miło było spędzić w cieniu trochę czasu z piwem w ręce.
Wieczorem pełniliśmy przez dwie godziny wartę. Z pilnowaniem ogniska obozowego nie było większych problemów. Ciekawiej było zaś z patrolowaniem obozu jankesów, wyraźnie było im nie w smak, że spacerujemy po ich terenie z bagnetami. Dlatego żeby popsuć nasze dobre nastroje zakładali na nas różne pułapki. Szczęśliwie w żadne nie wpadliśmy.
Wieczorem było wesoło. Jankesi się rozegrali, nasz kapral z Bruniem dał koncert. Zrobiło się miło i przyjemnie, tym bardziej, że wraz z wieczorem zrobiło się nieco chłodniej, a noc zapowiadała się cieplejsza od poprzedniej.
Ostatnie godziny przed pójściem spać spędziłem w towarzystwie jankeskich śpiewaków i dwóch kaprali z kompani A i B. Jako że byłem skonany, odpuściłem sobie imprezowanie z Tygryskami. Goście maja końskie zdrowie!

Niedziela
Zwinęliśmy się dość szybko, bo jakoś ok. 7. Większość jeszcze spała, pożegnaliśmy się więc tylko z nielicznymi. Tego ranka wielkie brawa należą się jankeskiemu kucharzowi, który twardo stał na posterunku i poczęstował mnie i Brunia pysznymi naleśnikami.

Podsumowanie
Działo się wiele. Trudno w kilku zdaniach opisać wszystkie ciekawe spotkania i wydarzenia, a tym bardziej zachować ich chronologię. Najłatwiej będzie podzielić się wrażeniami z wyjazdu kiedy się spotkamy (np. na Przemarszu). Jest co opowiadać.
Pewnym mankamentem był dystans jaki trzeba było pokonać żeby dojechać do Thürneustift. Kawał drogi, nie licząc juz samych objazdów w Czechach. Drugim minusem było niezdecydowanie i brak doświadczenia naszych dowódców polowych. Gdyby byli bardziej ogarnięci, jankesów byśmy masakrowali raz za razem. Wyraźnie brakowało im kompetencji i zdolności dowódczych. Wysyłanie oddziałów do walki było bardzo opieszałe, przez co nie postrzelaliśmy sobie tak bardzo jak to było zapowiadane. Mnie osobiście brakowało szarż na jankeskie pozycje. Nie ma to jak walka wręcz, a zobaczenie twarzy przerażonego jankeskiego trębacza – bezcenne…
Podsumowując – impreza bardzo udana, nie licząc kilku drobnych wpadek. Jeżeli w przyszłym roku uda nam się trafić do kompani kpt. Toblera, będę zachwycony.

Wielkie podziękowania dla Brunia za to że nas zawiózł i odwiózł do domów. Przyznam szczerze, że nie wyobrażam sobie kilkunastu godzin za kółkiem.

Niebawem kolejne zdjęcia…

ps. Właśnie odebralem maila od Alexa (kaprala z kompani B), który napisał:
It was amazing how good you're drilled!
(w kontekście tego, że nasza grupa działa dopiero od 10 miesięcy, a ich od prawie 10 lat)

Ostatnio edytowany przez smednir (2009-08-18 20:29:15)