Namioty A, albo trójkątne
Chyba najbardziej znana i rozpowszechniona konstrukcja. Ciężko powiedzieć kto ją wynalazł i kiedy dokładnie. Swoją nazwę zawdzięczał swojemu kształtowi, odpowiadającemu proporcjom literze A. Było to płótno rozciągnięte na ramie składającej się z poprzeczki o długości 6 stóp i dwóch pionowych słupków tej samej długości. Cały namiot swa powierzchnią obejmował około 7 stop kwadratowych.
Do każdego z nich przydzielano 4 ludzi, ale często bywało, że żyło w nich i 5 i nawet 6 żołnierzy. Gdy w namiocie było 5 czy 6 osób, były one bardzo ściśnięte, dlatego też obracanie się musiało być dokonane przez wszystkich i to jednocześnie.
Namioty te podbudowane stawały się całkiem przytulnym siedliskiem. Podbudowa dokonywana była przy użyciu bali drewnianych. Były dwa sposoby podbudowy:
1)    rozcinano pale na pół i stroną „gładką” kładziono je do środka, tworząc „gładkie” ściany
2)    bali nie rozcinano, a tylko przycinano je na końcach, tak aby utworzyły narożniki.
Ten drugi sposób był podobno łatwiejszy, wymagał mniej materiału niż pierwszy opisany. Był też powszechniej wykorzystywany.
Były wykorzystywane głownie w obozach szkoleniowych, bo podobnie jak namioty Sibleya wymagały dużej infrastruktury do ich przewiezienia. Więc raczej w polu ich nie wykorzystywano.

Namiot szpitalny, albo „ścienny” (wall tent w oryginale)
Charakteryzował się tym, że miał 4 prostopadłe do ziemi ściany, oczywiście z dachem stożkowatym jak w przypadku namiotu A. Swoją nazwę „szpitalną” zawdzięczał temu, że wykorzystywano go często jako szpital. Jego boczne ściany sprawiały, że był znacznie wygodniejszym miejscem do przebywania niż pozostałe namioty.
Występował w wielu różnych rozmiarach. Typowy miał za zadanie pomieścić od 6 do 20 pacjentów, w zależności od okoliczności. Bardzo często namioty te łączono, zszywając ich końce i podwijając boczne, stykające się ściany. Wielokrotnie Autor widział rzędy takowych, tworzące jakby długi korytarz, po bokach którego ułożone były łóżka z pacjentami.
Namioty te w mniejszej wersji wykorzystywane były przez oficerów.

Jeśli chodzi o oficerów to McClellan wydał w 1862 roku specjalny rozkaz, na mocy którego opisywane namioty przysługiwać miały tylko oficerom sztabowym, zaś dla zwykłych oficerów miały być przeznaczone zwyczajne, pojedyncze namioty (tzw psie namioty - o nich później). Jednak w praktyce wielu niższych oficerów przemycało do taboru zdobyte wcześniej namioty „ścienne”. Oficerowie z często doszywali do swoich namiotów z pozostałego im płótna coś co nazywano „fly” i co służyło jako dodatkowa ochrona przed słońcem i deszczem.

Po dłuższej przerwie spowodowanej lenistwem, dalszy ciąg słodkiego życia armii Potomacku

Jeszcze o psich namiotach:

Kiedy obóz znajdował się w oddali od wroga, a panował upał, żołnierze rozpinali swoje namioty na podwyższeniu, tak, że dół był otwarty i zapewniał swobodną cyrkulację powietrza. Jeśli obóz nie był rozłożony w lesie, wówczas, nad namiotem często budowano konstrukcję przypominającą dach zrobiony z gałęzi i liści drzew. Wsparte toto było na czterech palikach. Dość misterna konstrukcja, ale widziałem ją na zdjęciach.

W zimie często namioty podbudowywano drewienkiem, ten ostrokół na wysokości 2 do 5 stóp. Czasami dodatkowo wykopywano też doły pod namiotem na głębokość 1-2 stóp powiększając w ten sposób przestrzeń życiową.

W takich warunkach żyło zazwyczaj dwóch żołnierzy, wówczas podbudowa była w kształcie kwadratu, jeśli przebywało tam 3 ludzi, to ten trzeci wykorzystywał swój namiot do utworzenia dodatkowej powierzchni górnej. Analogicznie gdy było ich 4. Płachty rozpinano wtedy na misternej ramie drewnianej osadzonej w podbudowie. Bardzo często dla dodatkowej osłony, górę namiotu pokrywano jeszcze jednym namiotem, albo jakimś starym poncho

*Poncho
Poncho było wykonane z niewybielonego muślinu, pokrytego wulkanizowaną indyjską gumą. Miało 60 cali szerokości i 72 cale długości. W jego środku znajdował się otwór przez który przechodziła głowa

Szczeliny pomiędzy belkami były wypełnione błotkiem, rozrobione do konsystencji kleju, które w mniejszym lub większym stopniu zyskiwało takie właściwości. Bardzo często koniecznym było jego uzupełnienie po dużej ulewie. Kominek zbudowany był na zewnątrz. Znajdował się on na końcu, albo pośrodku podbudowy. Ogień dawały ogniska zbudowane z mniejszą bądź większą wprawą.
Kominki były budowane z cegieł, kamieni albo z drewna. Bardzo często do tego celu wykorzystywano zużyte beczki niegdyś mieszczące suszone mięso. Często zdarzały się pożary, czasami robiono to tak nieumiejętnie, że żołnierze dusili się dymem zawracającym do namiotów.

Bunkry
W powszechnym użyciu zwłaszcza pod koniec wojny. Stanowiły część fortyfikacji. Ich ściany wykonywano z grubych bel drewna, wzmacnianych ziemią. Również ich dachy wykonane były z bali drzewnych z dużą ilością ziemi nasypanej na nich. Miały wejście w stronę przeciwną do przeciwnika (odkrywcze ). Wnętrze nie było jednolite. Niektóre z nich, aby uchronić żołnierzy przed wilgocią budowano na powierzchni, w innych przypadkach umieszczano je w wykopach. Nie byłyprzyjemnym miejscem nawet pomimo wprowadzenia do nich kominków. Dlatego też gdy tylko armia nie była pod ostrzałem nikt specjalnie tam nie siedział.